تراکشن ارتوپدی

مشخصات فنی تراکشن ارتوپدی

تراکشن ارتوپدی شامل چه بخش هایی می باشد؟

تراکشن ارتوپدی بیمارستانی شامل قطعاتی است که در کنار هم عملیات کشش استخوانی و یا کشش پوستی را انجام میدهند.

کمان بوهلر: جهت کشش استخوانی در قسمت های مختلف به ویژه پای فرد ، ابتدا یک پین در بدن فرد کارگذاری میگردد. دو سر این پین (میله) از دو طرف پوست خارج شده و امکان اتصال به کمان بوهلر را فراهم می آورد. کمان بوهلر قطعه ای نعل اسبی شکل است که دو طرف آن به طرفین پین وصل می شود. انتهای کمان بوهلر سوراخی وجود دارد که طناب از آن عبور میکند.

آویز وزنه: طناب عبور داده شده از کمان بوهلر از روی قرقره های تراکشن ارتوپدی گذشته و در انتها به آویز وزنه متصل میگردد. آویز وزنه وظیفه ی نگهداری وزنه ها را در وضعیتی ثابت را دارد. فشار وارد شده به عضو بیمار توسط پزشک تعیین میگردد. این وزن ممکن است در طول مدت تراکشن تغییر نماید و از سبک به سنگین و یا بالعکس باشد.

وزنه: وزنه های قپانی در وزن های مختلف از ۲۰۰ گرم تا ۵ کیلوگرم مورد استفاده قرار میگیرند. معمولا وزنه ها به صورت ترکیبی استفاده می شوند تا وزن مورد نظر پزشک را ایجاد کنند و فشار مورد نیاز به عضو تراکشن شده را فراهم آورند.

طناب: طناب تراکشن یا همان نخ تراکشن، قطعه ی متصل کننده اجزای تراکشن به یکدیگر محسوب می شود. طناب مورد استفاده در تراکشن می بایست محکم باشد تا در طول تراکشن پاره نشود. پاره شدن نخ تراکشن موجب آسیب های جدی به بیمار می گردد. همچنین نخ تراکشن نباید حالت ارتجاعی داشته باشد. کش آمدن طناب تراکشن موجب تغییر فشار بر عضو مورد کشش می شود که همین امر نیز باعث آسیب به فرد میگردد.

اسکین تراکشن یا تراکشن پوستی :

تراکشن پوستی برای کنترل اسپاسم و بی حرکت کردن عضو قبل از جراحی به کار می رود. اسکین تراکشن معمولا در شکستگی های لگنی برای کنترل درد و بی حرکت نمودن عضلات استفاده می شود. اسکین ترکشن از یک نوارچسب مخصوص که به پوست دو طرف ساق پای بیمار متصل می شود و باند کشی تشکیل شده است. از انتهای تراکشن پوستی طناب تراکشن خارج می شود که به منظور کشش از تراکشن عبور کرده و به آویز وزنه متصل می گردد. فشار وارد شده توسط تراکشن به پوست می بایست ما بین ۲ تا ۴ کیلوگرم باشد تا پوست دچار آسیب نگردد.